Bitwa pod Szawlami

Bitwa pod Szawlami – starcie zbrojne, które miało miejsce 22 września 1236 pomiędzy zakonem kawalerów mieczowych a pogańskimi Zemgalami i Żmudzinami oraz posiłkami innych Bałtów. W bitwie tej poległo ok. 50-60 rycerzy zakonu, w tym jego mistrz krajowy Wolkwin. Około 2700 zakonników nigdy nie powróciło z krucjaty, a ich losy są nieznane. Była to pierwsza w takiej skali klęska kawalerów mieczowych. Zakon kawalerów mieczowych, pierwszy katolicki zakon rycerski na ziemiach ludów bałtyckich, został poważnie osłabiony, niedługo potem, w 1237, jego pozostali przy życiu członkowie zgodzili się na wcielenie do zakonu krzyżackiego. Wynik bitwy skłonił podbite uprzednio przez nich ludy: Kurów, Zemgalów i Zelów, do powstania. Efekty trwającego ponad 30 lat podboju ziem leżących na lewym brzegu Dźwiny zostały zniweczone.