Czworokątny szaniec

Czworokątny szaniec – miejsce kultu z obszaru Europy zachodniej i środkowej, z okresu kultury lateńskiej, przypisywane Celtom.

Nazwa pochodzi od morfologii obiektów, przypominających prostokątny szaniec obronny. Składają się one z płaskiego lub lekko wklęsłego obszaru o zarysie czworokąta, otoczonego wałem i biegnącym na zewnątrz rowem o stromych ścianach i o przekroju poprzecznym w kształcie litery "V". Do środka wiodła otwarta brama w wale, czasami dwie bramy, z różnych stron, często od wschodu, ale nigdy od północy. Brama stanowiła przerwę w wale, ale nie w rowie. Wymiary tych obiektów są bardzo różne – od 50 do 200 m, zwykle 70 do 90 m, a ich powierzchnia wynosi od 1600 m² do 25000 m².