Ashâb-ı Kehf

Ashâb-ı Kehf veya Yedi Uyurlar, Hristiyanlık ve İslamiyet başta olmak üzere dünyanın değişik kültürlerinde anlatılan, halkını terk ederek Efes şehrinin dışındaki bir mağarada saklanan bir grup Romalı gencin hikâyesidir. Anlatıların ortak yanı ise, kendi halkına yüz çeviren ve onları terk eden bir grup olmalarıdır. Hikâyenin M.S. 250 civarında, Roma İmparatorluğu'nun Hristiyanlara yönelik zulümlerde bulunduğu dönemde yaşandığına inanılmaktadır. Hikâyenin başka bir versiyonu İslam'ın kutsal kitabı Kur'an'ın Kehf Suresi'nde de geçmektedir.

Bu tür hikâyelerin en eski benzer örneğine, Hindu kutsal metni olan Mahabharata destanı içerisinde, 17. kitap olan Mahaprasthanika Parva'da rastlanır. Bu destana göre beş kişi, peşlerinde bir köpek olduğu hâlde riyâzet için krallığa ve dünyaya yüz çevirirler.Hristiyanlığın ilk dönemlerinde önemli bir hikâye olan Ashâb-ı Kehf, daha sonra Hristiyan dünyasında önemini yitirdi.