Biblioteka Pergamońska

Biblioteka Pergamońska – największa po Bibliotece Aleksandryjskiej książnica starożytna w Pergamonie. Została założona przez króla Attalosa I Sotera w 2. połowie III wieku p.n.e. w Azji Mniejszej jako warsztat pracy dla artystów i uczonych gromadzących się przy dworze. Gmach biblioteki zbudował Eumenes II. Ruiny biblioteki odsłoniły wykopaliska Carla Humanna w roku 1878. Biblioteka zajmowała cztery pomieszczenia, w tym w jednym było zapewne skryptorium. Biblioteka nie posiadała czytelni. Zbiory klasyfikowano według zasad ustalonych przez Kratesa z Mallos na podstawie Pinakes Kallimacha.

Ze względu na rywalizację między bibliotekami aleksandryjską i pergamońską władca Aleksandrii z II w. p.n.e., Ptolemeusz V Epifanes próbował zahamować wzrost tej Biblioteki poprzez ograniczenie eksportu papirusu. Według Pliniusza Starszego, król Pergamonu Eumenes II został zmuszony do szukania nowego materiału.